Szpital

  Sara leżała na łóżku, cicho pojękując. Kaja gładziła blade czoło swojej siostry i nuciła pod nosem kołysankę, którą obie znały z dzieciństwa.
-Opowiedzieć ci historię?- Zapytała po chwili.
  Chora odmruknęła coś i poruszyła palcami. Nie mogła pozwolić sobie na więcej.
Kobieta siedząca przy szpitalnym łóżku zamknęła w uścisku szczupłą rękę i starając się powstrzymać napływające do oczu łzy, rozpoczęła swą opowieść.
-W pewnym miasteczku na wschodzie żyli ludzie, którzy wiedzieli absolutnie wszystko. Codziennie szeptali między sobą prawdy o życiu i starali się, aby nikt oprócz nich, nie wiedział o czym rozmawiają. Ich największą tajemnicą było to, że po śmierci dobrzy ludzie dostają się do lepszego miejsca. Do raju. Mieszka w nim Bóg który sprawia, że codziennie jest się nieziemsko szczęśliwym. Nie ma tam żadnych chorób, zła ani zmartwień. Wszystko jest piękne, idealne i przepełnione miłością. Pewnie zapytałabyś, skąd o tym wszystkim wiem... Otóż pewni ludzie z zachodu weszli do miasta i podstępem wykradli tajemnice od wszystkowiedzących...
  Ciche, nierówne pikanie maszyn, przerwało opowieść. Chora zaniosła się kaszlem, z trudem chwytała powietrze. Kaja ścisnęła mocno dłoń umierającej i spojrzała w jej półprzymknięte oczy.
  Lekarze starali się za wszelką cenę przywrócić Sarze zdrowie, lecz żadne działania nie poprawiały jej stanu.
  Młoda kobieta, zmuszona do odejścia od łóżka, wyszeptała jedno zdanie.
-Teraz trafisz do lepszego miejsca.
   Po chwili jej szloch wypełnił całe pomieszczenie.